Reactieve hechtingsstoornis: oorzaken, symptomen en behandeling

Spring naar: Oorzaken Symptomen Emotionele en sociale stoornissen Diagnose Behandeling preventie

Wanneer een baby wordt geboren, heeft hij of zij fysieke en veiligheidsbehoeften waaraan snel en consequent moet worden voldaan. Maar baby's en jonge kinderen hebben ook emotionele behoeften: ze moeten worden gekoesterd en getroost door een stabiele en responsieve verzorger die hen een veilige basis kan bieden om zich te ontwikkelen en de wereld te verkennen. Wanneer verzorgers onstabiel zijn of niet reageren tijdens de eerste jaren van het leven van een kind, loopt het kind het risico een hechtingsstoornis te ontwikkelen.

Reactieve hechtingsstoornis is een type stoornis waarbij een kind geen gezonde, stabiele gehechtheid aan een verzorger ontwikkelt als gevolg van fysieke en emotionele verwaarlozing. Het wordt zelden als diagnose gegeven, vooral bij zuigelingen en jonge kinderen die de eerste jaren zonder het ontbreken van een stabiele of verzorgende verzorger hebben doorgebracht. Omdat ouders onlangs zijn gescheiden van hun kinderen aan de Amerikaanse immigratiegrens, is er hernieuwde bezorgdheid onder experts.

Oorzaken

Een stabiele en verzorgende omgeving is essentieel voor de ontwikkeling van een baby of jong kind. Naast fysieke en veiligheidsbehoeften, zoals voeding, luiers verschonen en een veilige omgeving, hebben kinderen ook consistent emotioneel contact nodig om hen te helpen hun eigen emoties te reguleren. Emotioneel contact bestaat uit menselijke aanraking en interactie, zoals oogcontact maken, de emoties van een baby weerspiegelen in je eigen gezichtsuitdrukkingen en de baby vasthouden / kalmeren.

Een jong kind kan een risico lopen op het ontwikkelen van een reactieve hechtingsstoornis wanneer het onvoldoende zorg heeft gekregen en weinig tot geen emotionele reactie van hun verzorgers. Dit kan zijn:

Geen troost, genegenheid en gepaste stimulatie ontvangen van zorgverleners
Gebrek aan stabiele hechtingen door herhaaldelijk wisselen van primaire verzorger
Zorg ontvangen in instellingen die beperkte mogelijkheid tot gehechtheid bieden

Voorbeelden van deze omgevingen kunnen zijn:

Wonen in een instelling
Vaak wisselen van pleeggezin
Ouders hebben met problemen op het gebied van geestelijke gezondheid of middelenmisbruik
Gescheiden zijn van zorgverleners vanwege ziekte of andere redenen
Tienerouders hebben
Een verstandelijk gehandicapte verzorger hebben

Onderzoekers hebben veel te leren over waarom sommige verwaarloosde kinderen een hechtingsstoornis ontwikkelen en andere niet, aangezien de meerderheid van de verwaarloosde kinderen geen tekenen van een reactieve hechtingsstoornis zal vertonen. Onderzoekers hebben ontdekt dat er een verband bestaat tussen de duur van de deprivatie en de ernst van de symptomen. Jongens hebben meer kans dan meisjes om een diagnose te krijgen, maar door een gebrek aan onderzoek en de zeldzaamheid van de aandoening, hebben onderzoekers moeite om de prevalentie van reactieve hechtingsstoornis bij jonge kinderen in te schatten.

Als u denkt dat een kind wordt verwaarloosd of misbruikt, kunt u het misbruik melden bij de National Child Abuse Hotline op 1-800-4-A-CHILD (800-422-4453).

Symptomen

Bewijs van reactieve hechtingsstoornis valt uiteen in twee categorieën: gedragspatronen en sociale en emotionele stoornissen.

Gedragspatronen

Kinderen met een reactieve hechtingsstoornis zullen teruggetrokken lijken in hun gedrag, vooral tegenover verzorgers. Ze zouden kunnen:

Zoek geen troost als je van streek bent
Reageer niet op troost als je van streek bent

Emotionele en sociale stoornissen

Als een kind een reactieve hechtingsstoornis heeft, zullen verzorgers ook stoornissen opmerken in hun emoties en hoe ze met anderen omgaan. Dit kan er als volgt uitzien:

Angstig, verdrietig of prikkelbaar doen zonder reden
Geen emotie tonen in hun gezichtsuitdrukkingen (ook wel bekend als een plat affect)
Geen sociaal contact met anderen
Gebrek aan interesse om te spelen

Diagnose

Volgens de American Academy of Child and Adolescent Psychiatry brengen ouders of verzorgers hun zorgen vaak eerst naar de kinderarts van hun kind zodra ze merken dat het kind zich niet goed ontwikkelt. Kinderen kunnen mogelijk niet de juiste hoeveelheid aankomen of kunnen ernstige koliek krijgen. Ze zijn niet zo responsief als hun leeftijdsgenoten, zijn erg terughoudend in sociale situaties en reageren niet wanneer zorgverleners hen proberen te troosten.

ernstige depressie die plotseling optreedt en geen externe oorzaak lijkt te hebben, wordt genoemd

Om een kind te laten diagnosticeren met een reactieve hechtingsstoornis, moet het naast de hierboven genoemde symptomen aan verschillende criteria voldoen. Ze kunnen geen diagnose autismespectrumstoornis hebben. Symptomen moeten ook optreden na de ontwikkelingsleeftijd van 9 maanden en voordat het kind 5 jaar oud wordt. Symptomen moeten ook minimaal een jaar aanwezig zijn.

Als u denkt dat een kind voldoet aan enkele van de criteria voor een reactieve hechtingsstoornis, spreek dan uw bezorgdheid uit bij hun kinderarts. Zij kunnen lichamelijk onderzoek doen om vast te stellen of er sprake is van lichamelijke verwaarlozing. Ze zullen u waarschijnlijk doorverwijzen naar een professional in de geestelijke gezondheidszorg die ze kan evalueren, andere mogelijke oorzaken kan uitsluiten en behandelingsopties kan aanbevelen.

Kinderen met een reactieve hechtingsstoornis of met tekenen van de stoornis kunnen ook worden gediagnosticeerd met aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit (ADHD), posttraumatische stressstoornis (PTSS), oppositionele opstandige stoornis (ODD), een specifieke fobie of andere psychiatrische diagnoses.

Als u een pleegouder of adoptieouder bent, kan het verkrijgen van meer informatie over de geschiedenis van het kind een professional ook helpen om een juiste diagnose te stellen en u te helpen begrijpen hoe het kind werd verwaarloosd en hoe u het beste aan hun behoeften kunt voldoen. Het kan frustrerend zijn om een niet-reagerend baby of kind te hebben, maar met de tijd, steun en geduld kan je relatie met hen groeien.

Behandeling

De behandeling van een reactieve hechtingsstoornis zal pas succesvol zijn als een kind eerst in een veilige omgeving wordt geplaatst waar aan zijn of haar fysieke en veiligheidsbehoeften wordt voldaan. Zodra het kind zich in een veilige omgeving bevindt, zal de behandeling zich richten op psycho-educatie voor verzorgers. Dit houdt doorgaans in dat een verzorger wordt geholpen een emotionele relatie met het kind op te bouwen en dat eventuele extra uitdagingen, zoals middelenmisbruik, huiselijk geweld, enz., worden aangepakt die de verzorger ervan weerhouden contact te maken met het kind en aan hun behoeften te voldoen.

Kinderen met een reactieve hechtingsstoornis die geen behandeling krijgen, lopen het risico op latere leeftijd psychische problemen te krijgen.

preventie

Mantelzorgers die emotioneel betrokken zijn bij hun baby's, kunnen de ontwikkeling van een reactieve hechtingsstoornis voorkomen. Emotionele betrokkenheid kan er als volgt uitzien:

Oogcontact maken
De emoties van de baby weerspiegelen in gezichtsuitdrukkingen en woorden
Afleiding zoals technologie beperken
Interactie met het kind bij het verschonen van een luier of het wassen van hem

Er zijn veel manieren waarop u uzelf kunt leren hoe u kunt voldoen aan de emotionele behoeften van een zich ontwikkelende baby. Aarzel niet om contact op te nemen met de kinderarts van uw kind als u vragen of opmerkingen heeft. Maatschappelijk werkers en andere professionals kunnen u helpen ervoor te zorgen dat u aan de fysieke en emotionele behoeften van uw baby voldoet. Ouderschapslessen kunnen u ook voorbeelden en oefeningen bieden om emotioneel met uw baby om te gaan en ook aan hun fysieke behoeften te voldoen.

Vroege en uitgebreide behandeling is essentieel omdat kinderen met een reactieve hechtingsstoornis die geen behandeling krijgen het risico lopen om later in hun leven psychologische problemen en andere problemen te ontwikkelen. Dit kan het ontwikkelen van een persoonlijkheidsstoornis zijn of het worstelen met een leven lang crimineel gedrag en/of middelenmisbruik.

Als u denkt dat uw kind een reactieve hechtingsstoornis heeft, aarzel dan niet om vandaag nog contact op te nemen met hun arts of een professional in de geestelijke gezondheidszorg.