Neuroscience and Psychology: Unlocking the Mysteries of the Mind

Het ontdekken van de relatie tussen de hersenen en de geest is een van de grootste uitdagingen waarmee wetenschappers in de 21e eeuw worden geconfronteerd. De implicaties van een dergelijke ontdekking zullen onze opvatting over wat het betekent om een bewust wezen te zijn radicaal veranderen, en zullen radicale effecten hebben op neurowetenschappen, metafysica, gerechtelijk recht - en psychologie. Zelfs het concept dat mensen uit vrije wil handelen, een idee dat centraal staat in onze voorstelling van wie we zijn, kan onjuist blijken te zijn.

De relatie tussen geest en brein is momenteel het onderwerp van veel discussie. De conventionele opvatting gaat terug tot de 17e-eeuwse Franse filosoof René Descartes en zijn belangrijkste werk, Verhandeling over de methode , en staat ter ere van hem bekend als Cartesiaans dualisme. Descartes scheidde de geest van het lichaam met zijn beroemde uitspraak 'Ik denk, dus ik ben', een uitdrukking die bekend staat als 'de cogito' naar de Latijnse vertaling 'Cogito, ergo sum'. Descartes legde de basis voor de manier waarop we tegenwoordig gewoonlijk over onszelf denken - dat onze geest gescheiden is van de materie van ons lichaam, en het is de bron van onze gevoelens, beslissingsvermogen en alle aspecten die ons maken tot wie we zijn. zijn. Onze geest, een soort ondefinieerbare 'geest in de machine', geeft de bevelen, en het ondergeschikte brein laat ons lichaam ze gewoon uitvoeren.

Neurowetenschappers zeggen nu dat dit niet zo is - dat er geen geest van een hogere orde is die los van ons brein bestaat en het zegt wat te doen, geen geest in de machine. In feite is de neurowetenschappelijke positie dat er helemaal geen geest is, er zijn alleen onze hersenen. Onze geest - ons bewustzijn, ons gevoel van eigenwaarde - is slechts een illusie die wordt gecreëerd door de werking van onze hersenen, terwijl het alle processen doorloopt die we nodig hebben om ons in leven te houden. Deze processen, uitgevoerd door de miljarden neuronen in onze hersenen met elkaar te verbinden, omvatten alles, van het laten kloppen van ons hart tot, zeggen sommige neurowetenschappers, het maken van morele oordelen. 'Onze hersenen, en dus al deze processen, zijn door evolutie gevormd om ons in staat te stellen betere beoordelingen te maken die ons reproductief succes vergroten', legt neurowetenschapper Michael Gazzaniga uit in zijn boek, Wie heeft de leiding?

Hoe zijn we op dit punt gekomen? Door experimenten met fMRI-scanners kunnen neurowetenschappers activiteit in de hersenen meten, die correleert met gedachten en emoties bij menselijke proefpersonen. Dat toont op zichzelf slechts correlatie aan, en correlatie sluit een causaal systeem van geest tot brein niet uit. Maar steeds nauwkeuriger hersenscans hebben aangetoond dat er activiteit is in het relevante deel van de hersenen voordat het onderwerp van het experiment zich bewust is van deze gedachten en emoties. De gedachte kan dus de hersenactiviteit niet veroorzaken, omdat de hersenactiviteit vóór de gedachte plaatsvindt. Het idee dat we bereid zijn een actie te laten plaatsvinden - dat we een bewuste gedachte hebben - is een illusie. Het waren eigenlijk je hersenen die je ertoe hebben aangezet.

Als de geest een illusie is en al onze gedachten en handelingen kunnen worden teruggebracht tot de werking van de hersenen, maakt dat dan de psychologie overbodig? Als we het hebben over de toekomst op de zeer lange termijn, wanneer elke minuut gradatie van gedachten en elke tint van gevoel kan worden vastgelegd door een hersenscan, is het antwoord misschien. Maar dat scenario is nog ver weg, als het al gebeurt. Bovendien denken de meeste beoefenaars van neurowetenschappen en psychologie dat de twee disciplines naast elkaar kunnen bestaan en elkaar zelfs kunnen aanvullen. Zoals Jonathan Roisner schrijft in een artikel voor de British Psychological Society getiteld ' Wat heeft neurowetenschappen ooit voor ons gedaan? , '' De hoop is dat een betere specificatie van de proximale oorzaken van psychische problemen zal resulteren in een betere behandeling. '

negatieve symptomen van schizofrenie 5 a's

Een reden hiervoor is dat psychologie en neurowetenschappen verschillende doelen hebben. Psychologen proberen problemen op te lossen door symptomen te analyseren, terwijl neurowetenschappers zoeken naar de onderliggende fysieke oorzaken van die symptomen. 'Geestelijke gezondheidswerkers vertrouwen op beschrijvende definities, waarin de symptomen het spectrum of de diagnose specificeren', zegt Roisner. De symptomen bestaan nog steeds, ongeacht hoe ze worden veroorzaakt. Het is nuttig om te onthouden dat Freuds eigen theorie over hoe de hersenen werken onjuist is, maar weten dat dit niet waar is, vermindert de doeltreffendheid van psychologische technieken niet. 'Psychologie is nodig omdat we nuttige, belangrijke dingen over de menselijke natuur kunnen leren zonder iets te weten over wat er in de hersenen omgaat', zegt Dave Munger in online tijdschrift Cognitive Daily.

Bovendien wordt het idee van een 'schijn van geest' door neurowetenschappers overwogen. Sommige neurowetenschappers beweren dat de hersenen een soort organisatieniveau hebben dat een beetje als een geest zou kunnen werken. Het is belangrijk om te begrijpen dat dit geen geest is zoals we die gewoonlijk omschrijven. Geen enkele neurowetenschapper gelooft in wat het 'top-down'-model wordt genoemd - dat er een soort geestachtige geest in de machine zit die de hersenen vertelt wat ze moeten doen, en het top-downmodel is een gruwel voor de neurowetenschap. Maar volgens Gazzaniga wordt nu gedacht dat de vele processen van de hersenen onafhankelijke, soms concurrerende systemen zijn die door het hele orgaan zijn verspreid. Deze systemen kunnen een collectief bestaan aannemen dat wordt gegenereerd door de hersenen, maar daarvan verschilt, een soort neurologisch voorbeeld van het gezegde 'de som is groter dan de delen'. (In wetenschappelijke termen staat dit bekend als Emergence.)

Het is mogelijk dat het collectieve systeem enkele van de controlerende eigenschappen overneemt die we nu aan de geest toekennen. 'Er is een absolute noodzaak voor Emergence om dit krioelende, kolkende systeem dat op een ander niveau gaande is te beheersen', schrijft Gazzaniga. Dit idee is echter controversieel onder neurowetenschappers en kan zelfs grenzen aan wetenschappelijke ketterij.

De wetenschaplijktgeluid, maar veel zijn sceptisch van het idee dat ons bewustzijn een bijproduct is van onze hersenprocessen. Op een fundamenteel niveau is er geen wetenschappelijke overeenstemming over wat het werkelijk betekent om bewust te zijn - de staat heeft geen universele wetenschappelijke definitie. Sceptici wijzen erop dat het onlogisch is om bewustzijn aan de hersenen toe te schrijven als we niet weten wat bewustzijn eigenlijk is. Maar neurowetenschappers antwoorden dat dit precies het punt is - het is de neurowetenschap die de sleutel bevat tot een definitie van bewustzijn, en het mysterie van het bestaan ervan zal uiteindelijk worden opgelost door hun discipline.

Maar de neurowetenschap zou niet ver komen zonder de psychologie als leidraad, zegt Munger, die in Cognitive Daily schrijft: “Psychologen hebben veel verschijnselen geïdentificeerd waarvoor neurowetenschappers nog geen analoge activiteit in de hersenen hebben gevonden. Neurowetenschappers kunnen dit soort onderzoek gebruiken om hun werk te sturen… Samen kunnen psychologie en neurowetenschappen ons allemaal helpen begrijpen hoe de hersenen gedrag bepalen ”, zegt Munger.

Roisner denkt dat neurowetenschappen en psychologie in de toekomst zullen samenkomen om nieuwe behandelingen voor psychische aandoeningen te vinden. 'Op korte termijn zal het belangrijkste effect [van neurowetenschappelijk onderzoek] zijn dat we ons aanmoedigen om de manier waarop we over symptomen denken te veranderen, met de nadruk op proximale oorzaken op het niveau van de hersenen en hoe deze zich verhouden tot psychologische processen', zegt hij. 'Op de langere termijn hopen we dat we door het erkennen van mechanistische heterogeniteit betere classificatiesystemen, nieuwe benaderingen van interventie en meer instrumenten zullen ontwikkelen om artsen in staat te stellen de juiste behandeling voor de juiste persoon te kiezen', zegt Roisner.

Met een beetje geluk en veel wetenschappelijk onderzoek kunnen we niet alleen een psychische aandoening diagnosticeren van buiten de zwarte doos van de hersenen, maar deze genezen door naar binnen te kijken.