Praten over mezelf was de enige manier voor deze cliënt om me te vertrouwen

zwarte mannelijke therapeut vrouwelijke cliënt

Ik heb eens een vrouw op mijn kantoor laten komen die was doorverwezen door een andere zorgverlener. Ze zocht therapie en had het in de loop van de jaren vele malen geprobeerd, maar ze had het moeilijk om raadgevers open te stellen en te vertrouwen.

Ze vond dat haar achtergrond als overlevende van misbruik en voormalig sekswerker met een achtergestelde achtergrond haar voor veel aanbieders ontoegankelijk maakte. Ze dacht dat ik niet anders was.

Ik kwam deze jonge vrouw vaak tegen in mijn kantoorruimte voordat ik haar ontmoette. Ze vergezelde vaak een vriendin van haar. Terwijl haar vriendin haar afspraken bijwoonde met een collega van mij, zat deze jonge vrouw in de wachtkamer. Ik legde soms contact met haar door haar te begroeten, maar kreeg slechts minimale verbale reacties. Ze verdween meestal nadat ze hallo had gezegd. Het kostte ons maanden om een paar zinnen uit te wisselen.

Toen ze op een dag met haar vriendin het kantoor bezocht, kwam de jonge vrouw mijn kantoor binnen en vroeg of ze een afspraak met mij wilde maken. Ik was in shock. Mijn geduld had tenslotte zijn vruchten afgeworpen. Ik deed haar best en vertelde haar dat ik er naar uitkeek haar te leren kennen en samen te werken. We maken een afspraak om de volgende week af te spreken.

Het duurde ongeveer een maand voordat ik deze jonge vrouw weer zag. Het lijkt erop dat de gedachte om naar therapie te gaan haar eigenlijk zenuwachtig maakte en ze wist niet goed wat ze ervan moest denken. Ze wist niet zeker of ze me kon vertrouwen.

Eenmaal in mijn kantoor bracht mijn cliënt, Linda (wat we haar zullen noemen) onze eerste sessie door met het stellen van een heleboel persoonlijke vragen. Ze was niet geïnteresseerd in mijn opleiding of achtergrond, maar meer in mijn privéleven en waar ik woonde in de stad.

Het probleem was dat het delen van persoonlijke details iets is dat therapeuten over het algemeen niet kunnen doen. Het kan de focus van de therapie op de verkeerde persoon richten: de therapeut.

Ik vertelde wat over mezelf en begon te praten over het therapieproces en vast te stellen aan welke doelen we in onze tijd samen zouden werken. Linda kon niet minder geïnteresseerd zijn geweest.

Ze wilde alleen meer over mij weten. Ik vroeg me af waarom deze dingen zo belangrijk voor haar waren, dus vroeg ik.

'Linda, we hebben meer dan de helft van onze ontmoeting doorgebracht met praten over mij en mijn achtergrond,' zei ik. 'Ik heb niet veel over je geleerd. Hoe kan ik u helpen?'

'Eigenlijk denk ik niet dat je het kunt,' antwoordde ze. Dat was het einde van onze ontmoeting.

Gelukkig kon ik enige tijd na onze eerste sessie met Linda praten in de wachtruimte van mijn kantoor. Ik vroeg waarom ze onze laatste sessie verliet. Ze vertelde me dat ze niet zeker wist of ze me kon vertrouwen.

'Jullie zijn allemaal hetzelfde,' zei ze. 'Het kan je niet echt schelen. Je wordt betaald om te zorgen. '

Ze was bang en boos. Ik besefte dat ik Linda veel tijd zou moeten geven om mij niet alleen als therapeut, maar ook als persoon te leren kennen. Ik moest Linda toestaan mij - op haar eigen voorwaarden - te zien als iemand die genoeg geniet van de zorg en ondersteuning van anderen om daarmee de kost te verdienen.

Ik vertelde haar dat een van de redenen waarom ik therapeut was geworden, was omdat ik op jonge leeftijd de behoefte voelde om andere mensen en hun motivaties diep te begrijpen. Vanwege mijn gevoelige en nieuwsgierige aard, werd psychologie een natuurlijke fit voor mijn persoonlijkheid en academische interesses.

Dat hielp haar te beseffen dat ik er niet alleen 'voor het geld' in zat. Ik had een oprechte interesse in het kennen en ondersteunen van mensen, want dat voelde als goed bij mij passen.

De volgende maanden ontmoetten Linda en ik elkaar af en toe. Na een gemiste afspraak zat ik vaak uren achter haar aan te zitten om haar later te zien vergezellen van haar vriendin naar haar afspraak. Toch hebben Linda en ik tijdens onze tijd samen een zinvolle band kunnen opbouwen.

Vele maanden later vertelde ze me dat ze erover dacht te verhuizen omdat ze vond dat New York haar niet langer de gemoedsrust en levensstijl bood die ze wilde. Linda en ik hebben elkaar daarna niet meer ontmoet. Ik kan alleen maar hopen dat ze een beetje meer vertrouwen heeft gekregen, niet alleen in therapie, maar ook in de mogelijkheid om zinvolle, positieve relaties met mensen op te bouwen.

Therapie is een moeilijk proces en geen twee reizen zijn hetzelfde. Vertrouwen opbouwen in een relatie is moeilijk, vooral als je een brandwond hebt opgelopen. In therapie is die relatie de basis, het anker waardoor verandering kan plaatsvinden. Soms is er wat geduld, een sprong in het diepe en de flexibiliteit voor nodig om klanten te geven wat ze willen, zelfs als dat betekent dat we buiten de norm gaan.