Vermijdende persoonlijkheidsstoornis

Spring naar: Oorzaken Symptomen Cluster C Persoonlijkheidsstoornissen AVPD en sociale angst Behandeling
Niemand houdt van kritiek, afwijzing of schaamte, maar soms besteden mensen hun hele leven aan het vermijden ervan. Een sociaal uitgedaagd persoon met een overgevoeligheid voor afwijzing en constante gevoelens van ontoereikendheid kan een psychische aandoening hebben die bekend staat als vermijdende persoonlijkheidsstoornis (AVPD).

Mensen met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis ervaren sociale onhandigheid. Ze besteden veel tijd aan het focussen op hun tekortkomingen en zijn erg terughoudend om relaties aan te gaan waarin afwijzing zou kunnen plaatsvinden. Dit resulteert vaak in gevoelens van eenzaamheid en het losraken van relaties op het werk en elders. Mensen met AVPD kunnen ook een promotie weigeren, excuses verzinnen om vergaderingen te missen of te bang zijn om deel te nemen aan evenementen waar ze vrienden kunnen maken.

Wat veroorzaakt vermijdende persoonlijkheidsstoornis?

Onderzoekers begrijpen niet helemaal wat de vermijdingspersoonlijkheidsstoornis veroorzaakt, maar ze denken dat het een combinatie is van genetica en omgevingsfactoren.

Ervaringen in de vroege kinderjaren kunnen in verband worden gebracht met de ontwikkeling van AVPD. Onderzoek suggereert dat kinderen die hun verzorgers als een gebrek aan genegenheid en aanmoediging beschouwen en/of ervaren dat ze worden afgewezen, een verhoogd risico lopen. Dat geldt ook voor kinderen die misbruik, verwaarlozing en een algemeen lager zorgniveau ervaren. Als reactie op deze ervaringen kunnen kinderen sociale omgang met anderen vermijden als een copingstrategie.

moet ik terug samen komen met mijn ex?

Onderzoekers geloven dat een andere factor een verandering in uiterlijk kan ervaren als gevolg van een lichamelijke ziekte.

Ongeveer 2,5% van de bevolking komt mogelijk in aanmerking voor de diagnose vermijdende persoonlijkheidsstoornis. Het is een chronische aandoening die zowel mannen als vrouwen in gelijke mate treft. De aandoening kan zich in de kindertijd ontwikkelen en symptomen zijn vastgesteld bij kinderen vanaf 2 jaar. Net als andere persoonlijkheidsstoornissen wordt vermijdende persoonlijkheidsstoornis echter meestal alleen bij volwassenen gediagnosticeerd.

Symptomen van vermijdende persoonlijkheidsstoornis

Een vermijdende persoonlijkheidsstoornis wordt gekenmerkt door drie hoofdcomponenten:

sociale remmingen
Gevoelens van ontoereikendheid
Gevoeligheid voor kritiek of afwijzing

Om een diagnose te krijgen, moet een persoon deze componenten hebben ervaren tegen de tijd dat ze de vroege volwassenheid bereiken. Ze moeten ook ten minste vier van de volgende AVPD-symptomen ervaren:

Vermijden van activiteiten op het werk waarbij interpersoonlijk contact betrokken is uit angst voor kritiek of afwijzing
Onwil om met anderen om te gaan, tenzij er zeker van is dat ze een positieve reactie zullen krijgen
Aarzeling in intieme relaties vanwege angst voor schaamte
Preoccupatie met kritiek in sociale situaties
Zich ontoereikend voelen en geremd worden in nieuwe sociale situaties
Perceptie van het zelf als onbekwaam, onaantrekkelijk en inferieur
Onwil om risico's te nemen of deel te nemen aan activiteiten die tot schaamte kunnen leiden

Een diagnose vereist een psychologische evaluatie door een beroepsbeoefenaar in de geestelijke gezondheidszorg. Deze evaluatie zal ook andere mogelijke diagnoses uitsluiten of bepalen of een persoon meer dan één diagnose heeft.

Wat is een Cluster C persoonlijkheidsstoornis?

Verschillende persoonlijkheidsstoornisdiagnoses zijn geordend per groep of cluster. Cluster C-persoonlijkheidsstoornissen zijn aandoeningen waarbij kenmerken inhouden dat ze bijzonder angstig of angstig zijn. Vermijdingspersoonlijkheidsstoornis is een Cluster C-persoonlijkheidsstoornis, evenals afhankelijke persoonlijkheidsstoornis en obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis.

Is vermijdende persoonlijkheidsstoornis hetzelfde als sociale angst?

Onderzoekers en clinici geloofden vroeger dat vermijdende persoonlijkheidsstoornis alleen optrad in combinatie met sociale fobie (SAD). Recenter onderzoek heeft echter aangetoond dat er een aanzienlijk percentage mensen met AVPD is dat niet voldoet aan de criteria voor sociale fobie.

Soms kan het moeilijk zijn om te onderscheiden of een persoon een sociale angststoornis of een vermijdende persoonlijkheidsstoornis heeft, of beide aandoeningen. Typisch zal een persoon met AVPD angst en vermijding ervaren in alle arena's van het leven, terwijl een persoon met sociale angst alleen angsten heeft die specifiek zijn voor bepaalde situaties, zoals spreken in het openbaar of optreden.

Naast een sociale angststoornis kunnen personen met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis ook gelijktijdig voorkomende aandoeningen hebben, waaronder depressie, obsessief-compulsieve stoornis of andere angststoornissen of persoonlijkheidsstoornissen. Mensen met AVPD lopen ook een verhoogd risico op middelenmisbruik of zelfmoordgedrag.

Soms wordt een vermijdende persoonlijkheidsstoornis ook verward met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis, omdat beide aandoeningen sociaal isolement met zich meebrengen. Personen met een schizoïde persoonlijkheidsstoornis hebben echter een algemene desinteresse in de omgang met anderen, terwijl mensen met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis relaties willen, maar de neiging hebben deze te vermijden uit angst voor afwijzing of kritiek.

Behandeling voor vermijdende persoonlijkheidsstoornis

Mensen met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis kunnen behandeling zoeken omdat ze sterkere relaties willen opbouwen en de hoeveelheid stress die ze in het openbaar of op het werk ervaren willen verminderen. Het behandelen van een persoonlijkheidsstoornis kan moeilijk zijn, omdat veel van de symptomen al vele jaren door een persoon worden ervaren.

Psychotherapie, of gesprekstherapie, is de primaire behandeling voor vermijdende persoonlijkheidsstoornissen. Psychotherapie kan cognitieve gedragstherapie omvatten, die zich richt op het verminderen van negatieve denkpatronen en het opbouwen van sociale vaardigheden. Soms wordt groepstherapie gebruikt om mensen met vergelijkbare uitdagingen te helpen en een veilige ruimte te creëren om solide relaties op te bouwen. Gezinstherapie kan ook nuttig zijn, zodat familieleden de aandoening begrijpen en een ondersteunende omgeving kunnen bieden die groei en het nemen van gezonde risico's bevordert.

Er is weinig tot geen onderzoek dat de effectiviteit van medicatie bij de behandeling van vermijdende persoonlijkheidsstoornis aantoont. Soms kunnen medicijnen worden gebruikt om symptomen van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis of de symptomen van gelijktijdig voorkomende stoornissen te behandelen. Medicijnen omvatten doorgaans antidepressiva (d.w.z. selectieve serotonineheropnameremmers) en angststillers.

Hulp krijgen voor vermijdende persoonlijkheidsstoornis

Als je worstelt met hoe je niet sociaal onhandig kunt zijn en denkt dat je een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis hebt, is het belangrijk om niet ontmoedigd te zijn. Er is hulp beschikbaar en de eerste stap is om contact op te nemen met uw arts of een andere beroepsbeoefenaar in de geestelijke gezondheidszorg die een evaluatie kan uitvoeren en uw toestand kan beoordelen.

Therapie in een veilige en bemoedigende omgeving kan je helpen de intense angst die je ervaart in sociale situaties en je angst voor afwijzing of kritiek te onderzoeken. Samen kunnen u en uw therapeut oefenen met het uitdagen van negatieve overtuigingen en de kleine maar belangrijke stappen onderzoeken die u kunt nemen om solide vriendschappen op te bouwen, meer betrokken te zijn op het werk en intieme relaties met anderen te ontwikkelen.

Artikelbronnen

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. MedlinePlus . 18 november 2016.

Vermijdende persoonlijkheidsstoornis (AVPD). Merck-handleiding . mei 2018.

Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Cleveland kliniek . 20 november 2017.

Lampe, L. & Malhi, GS (2018). Vermijdende persoonlijkheidsstoornis: huidige inzichten. Psychologisch onderzoek en gedragsmanagement .

Amerikaanse Psychiatrische Vereniging. (2013).Diagnostische en statistische handleiding voor geestelijke aandoeningen(5e ed.). Arlington, VA: American Psychiatric Publishing.

Laatst bijgewerkt: 19 november 2018