Is verslaving een psychische aandoening?

Tegenwoordig wordt door grote wetenschappelijke verenigingen algemeen aanvaard dat verslaving een medische ziekte is. Het National Institute on Drug Abuse [ NIDA ] en de American Psychiatric Association [ WAT ] definiëren verslaving beide als een ‘hersenziekte’, en de DSM-V somt criteria op voor het classificeren van verslaving als een geestelijke gezondheidstoestand die ‘Substance Use Disorder’ wordt genoemd.

Het was echter niet altijd zo. In de Verenigde Staten is er een lange geschiedenis waarin niet alleen drugs en alcohol worden belasterd, maar ook de mensen die ze gebruiken. Minder dan een eeuw geleden werd verslaving niet gezien als een ziekte waar je geen controle over hebt, maar eerder als een morele tekortkoming die geworteld is in je persoonlijkheid.

In de jaren dertig, toen wetenschappers voor het eerst verslaving begonnen te bestuderen, was de heersende opvatting dat dit gewoon verslaafden waren te zwak in wilskracht om nee te zeggen . Omdat verslaving niet als een ziekte werd gezien, was er geen concept om het te behandelen met revalidatiecentra en 12-stappenprogramma's. Integendeel, zware gebruikers van drugs en alcohol werden gezien als gedegenereerden en criminelen en werden dienovereenkomstig behandeld; ze werden gevangengezet of geïnstitutionaliseerd om de samenleving niet te hinderen.

een geliefde helpen met een depressie

Het tij van de wetenschappelijke opinie begon te veranderen toen de vooruitgang in onderzoek en technologie onthulde dat herhaaldelijk gebruik van medicijnen feitelijk leidde tot fysieke veranderingen in de hersenen die de zelfbeheersing remmen en een intens verlangen naar het medicijn in stand houden. Deze ontdekking verbrak het idee van voortgezet drugsgebruik als een 'keuze' en bracht het argument in diskrediet dat verslaafden gewoon konden stoppen met het gebruik wanneer ze maar wilden.

Verlies van controle: hoe verslaving je hersenen verandert

Het belangrijkste argument waarom verslaving niet als een ziekte moet worden beschouwd, is de rol van keuze. Sommigen beweren bijvoorbeeld dat je er niet voor kunt kiezen om te stoppen met het krijgen van kanker, maar je kunt ervoor kiezen om te stoppen met het gebruik van medicijnen als je de wilskracht gebruikt om dat te doen. Dit argument is ook toegepast op andere psychische aandoeningen; sommigen beweren bijvoorbeeld dat mensen er last van hebben depressie moet gewoon 'ophouden met verdrietig te zijn'. In beide gevallen wordt niet erkend dat deze ziekten verband houden met veranderingen in de structuur en functie van de hersenen die de ziekte in stand houden.

Medicijnen werken door het beloningscircuit in uw hersenen te stimuleren. Doorgaans speelt het beloningscircuit een rol bij het leren - het bestaat om ervoor te zorgen dat u leert activiteiten te herhalen die levensondersteunend zijn, zoals eten en slapen. Om dit te doen, geeft het dopamine af - een chemische stof die gevoelens van plezier veroorzaakt - in je hersenen wanneer je een activiteit doet die evolutionair gunstig is voor je overleving. Het resultaat is dat er een verband ontstaat tussen die activiteit en gevoelens van plezier, zodat u gemotiveerd wordt om de activiteit opnieuw te doen.

Drugs maken gebruik van hetzelfde leertraject, maar brengen het in overdrive. Wanneer u een medicijn neemt, komt het overal vrij 2 tot 10 keer de hoeveelheid dopamine vergeleken met natuurlijke processen. Dit veroorzaakt extreme gevoelens van euforie die je enorm motiveren om de drug opnieuw te willen gebruiken. Maar terwijl u doorgaat met het innemen van het medicijn, passen uw hersenen zich aan deze onnatuurlijk grote pieken van dopamine aan door zichzelf ongevoelig te maken.

Het resultaat is niet alleen tolerantie, de noodzaak om steeds grotere doses te nemen om een ​​effect te voelen, maar ook een verlies van plezier van normale activiteiten die werden versterkt door kleine hoeveelheden dopamine zoals eten, slapen en uitgaan met vrienden. Sommige mensen worden zelfs fysiek afhankelijk van het medicijn en krijgen zonder het medicijn te maken met ontwenningsverschijnselen zoals misselijkheid, vermoeidheid en slapeloosheid. Op dit moment is het blijven gebruiken van het medicijn niet langer een kwestie van keuze; zowel je lichaam als je hersenen zijn eraan verslaafd geraakt en hebben het nodig om te functioneren en plezier te hebben.

geneesmiddelen die het serotoninesyndroom veroorzaken

Sommige mensen lopen een groter risico op verslaving

Ondanks bewijs dat langdurig drugsgebruik tot hersenveranderingen leidt, beweren sommigen nog steeds dat verslaving verschilt van andere psychische aandoeningen, omdat de eerste beslissing om drugs te proberen de keuze van het individu blijft. Met andere woorden, als je de wilskracht oefent om überhaupt geen drugs te proberen, raak je nooit verslaafd.

Deze manier van denken gaat echter voorbij aan het feit dat er verschillende risicofactoren zijn waarop iemand geen invloed heeft en die de kans vergroten dat iemand drugs probeert. Bijvoorbeeld omgevingsfactoren zoals opgroeien met ouders die drugs gebruiken of naar een school gaan waar veel drugs worden gebruikt. Als u eenmaal bent begonnen met het gebruik van medicijnen, kunnen factoren zoals genetica uw kans vergroten om snel verslaafd te raken; studies suggereren dat genetische factoren ergens tussenin liggen 40 tot 60 procent van iemands kwetsbaarheid voor verslaving.

Verslaving wordt nog steeds gestigmatiseerd in de samenleving

Wetenschappelijk denken over verslaving heeft de afgelopen 100 jaar een lange weg afgelegd. De meeste medische professionals behandelen verslaving tegenwoordig als een ziekte met criteria om een ​​diagnose te stellen en richtlijnen om het te behandelen. Ondanks deze veranderde houding in de medische gemeenschap, blijft verslaving echter sterk gestigmatiseerd in de bredere samenleving.

NAAR Studie uit 2014 van de Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health ontdekte dat 'mensen significant vaker een negatieve houding hebben ten opzichte van mensen die aan drugsverslaving lijden dan mensen met een psychische aandoening, en geen verzekerings-, huisvestings- en werkgelegenheidsbeleid ondersteunen dat ten goede komt aan mensen die afhankelijk zijn van verdovende middelen.' Colleen L. Barry, PhD, MPP, die de studie leidde, schrijft het verschil in houding toe aan het feit dat 'het Amerikaanse publiek verslaving eerder beschouwt als een morele mislukking dan als een medische aandoening.' Deze studie maakt duidelijk dat er nog werk aan de winkel is om het grote publiek voor te lichten over het feit dat verslaving een psychische aandoening is.

waar wordt lamictal voor gebruikt?

Als we mensen met verslaving willen helpen herstellen , we moeten ophouden hen de schuld te geven voor het maken van “slechte keuzes” en ze af te doen als inherent slecht of zwak. In plaats daarvan moeten we het complexe web van sociale en omgevingsfactoren erkennen die tot drugsgebruik kunnen leiden, en begrijpen dat verslaving is geworteld in veranderingen in de hersenen die van invloed zijn op oordeel, besluitvorming en zelfbeheersing.

Bio: Tiffany Chi is een schrijver uit San Francisco die gespecialiseerd is in gezondheid en welzijn. Ze houdt van lezen, yoga en het uitproberen van nieuwe recepten.