Ik ben een psychopaat

Psychopaat. Het is een beladen woord dat onmiddellijk aan veel bijbehorende afbeeldingen doet denken. Seriemoordenaars en gewelddadige criminelen vormen vaak de kern van de aannames van mensen. Psychopaten domineren de rol van slechteriken in de media bij alle vormen van entertainment en staan ​​vaak centraal in nieuwsuitzendingen. Niets van het woord, of de psychopathische persoon, is goed. Ze zijn fundamenteel slecht en moeten als zodanig worden behandeld.

kunt u een medische kaart krijgen voor schizofrenie?

In de hoofden van veel mensen is dit een in steen gehouwen geloof. Dit is jammer, want het is mythologie op zijn ergst. Psychopathie, een vreselijk woord op het eerste gezicht, is een algemeen verkeerd begrepen en gedemoniseerde aandoening vanwege vele factoren. De media spelen hierin natuurlijk een grote rol, maar de studie van psychopaten wordt ook gedaan op gevangenispopulaties. Het lijkt me een heel goede plek om dat te doen, aangezien wordt aangenomen dat psychopaten onberouwvolle criminelen zijn.

De studie van degenen in de gevangenis vertegenwoordigt echter maar een fractie van de psychopathische gemeenschap in het algemeen. De meesten van ons zijn onder u, uw vrienden, uw buren, een persoon met dezelfde fundamentele menselijke natuur als u. Er is een schitterend citaat van Armon J. Tamatea dat ik vaak herhaal: 'Psychopaten zijn in veel opzichten de minst en meest zichtbare leden van onze gemeenschappen.' We worden bepaald door de slechtsten van ons, omdat de rest uit het zicht blijft. Dit komt omdat we niet zijn zoals degenen die de wereld om ons heen bewonen. In feite zijn we heel verschillend.

Ons verschil is duidelijk voor ons als kinderen. De wereld werkt op een construct van emotie die we missen. Ik heb emoties vaak de temperamentvolle cheatcodes van de neurotypische ervaring genoemd. Het schrapt een groot deel van de weeginformatie en het beslissen over acties op basis van de sociale uitkomst. De meeste mensen gedragen zich zoals hun interne directionele emoties hen ook vertellen, en het maakt menselijke interactie veel gemakkelijker; iedereen staat op dezelfde pagina.

Dat zijn we niet. Psychopathie is een afwijkende structuur van de hersenen dat zal pas duidelijk zijn nadat de persoon de vijfentwintigste bereikt, en op dat moment, mits de omstandigheden aanwezig zijn om dit mogelijk te maken, kan men de diagnose psychopathisch stellen. Het ontbreekt ons aan empathie, het ontbreekt ons aan angst, verdriet, ongerustheid, wroeging, het ontbreekt ons aan veel van de dingen die je in stille code uitleggen hoe je je moet gedragen in de buurt van anderen van jouw soort, en de wereld in het algemeen.

In plaats daarvan moeten we ofwel onderwezen worden, of het zelf uitzoeken. Niets van neurotypische stoffen is logisch voor ons. Het is alsof je een buitenlandse film probeert te achterhalen zonder ondertitels en zonder scènecontext. We beginnen gewoon na te bootsen. Naarmate we ouder worden, nemen onze vaardigheden toe en doen we het beter, maar in het begin zijn we er slecht in. Een ander probleem waarmee we worden geconfronteerd, is dat we moeten leren welke waarde neurotypische mensen hechten aan bepaald gedrag dat ons waardeloos lijkt. We moeten cognitieve empathie ontwikkelen en dit gebruiken om onze interacties te sturen.

Tijdens dit proces maakt de manier waarop we worden begeleid veel verschil in hoe we zullen blijken, maar het zal nooit de koers veranderen die de ontwikkeling van onze hersenen zal volgen. We zullen missen wat we zullen missen, en het beste dat we kunnen doen, is ons begrip van de wereld sturen en hoe bepaald gedrag daarin ons meer ten goede komt dan het alternatief.

We zijn beloningsgericht en bestendig tegen straf. Zeg nee, en we zullen dat waarschijnlijk als een uitdaging beschouwen. Leid ons af met iets aantrekkelijkers en u heeft onze aandacht.

Naarmate we ouder worden, dicteren de verschillen tussen ons en de mensen om ons heen dat we een masker maken waarmee we op ieder ander kunnen lijken. Neurotypische middelen ontwikkelen sociale maskers, een presentatie van het zelf die het best mogelijke licht presenteert. Psychopathische maskers zijn veel meer betrokken en gedetailleerd. Deze maskers zijn geheel een ander persoon, en hoe scherper het masker, hoe duidelijker het voor ons is dat we heel anders zijn dan de mensen om ons heen. De meesten van ons zullen echter nooit een moment denken dat we psychopathisch zijn. We zijn evenmin immuun voor de mythen over de aandoening als de rest van de wereld. We identificeren ons niet met de verhalen die bij dat woord horen, en de meesten van ons zullen nooit begrijpen dat dit ons anders maakt dan de anderen.

ik wil geen oplossing ik wil boos zijn

Opgroeien had zijn ups en downs, en ik was zeker geen engel. Psychopathie is een achtbaan die moet worden geleerd, zodat je de bochten kunt omzeilen zonder van de baan te raken. Het kost tijd, en in mijn geval was het niet anders. Naarmate de tijd verstreek, was de ongelijkheid tussen mijzelf en mijn leeftijdsgenoten iets dat niet kon worden genegeerd.

Waar mensen groepen vormden, gaf ik er nooit om erbij te horen. Toen anderen elkaar in moeilijke tijden zochten, zag ik dat niet nodig. Problemen in het gezin, die soms talrijk waren, hebben me gewoon nooit van de wijs gebracht en op geen enkele manier invloed op me gehad. Dit maakte mijn ouders zo ongerust dat ze dachten dat ik dingen gevaarlijk onderdrukte. Ik werd prompt gestuurd naar therapie worden beoordeeld. Dit was een van de vele keren dat ik werd gestuurd voor therapeutische beoordeling, hetzij vanwege de bezorgdheid van anderen over mijn onverschilligheid, of omdat ik erin slaagde mezelf in de problemen te brengen terwijl ik totaal geen berouw had, afgezien van de noodzaak om degenen die de leiding hadden te sussen.

Dit verschil in gehechtheid, behoefte, overweging en emotionele noodzaak werd tastbaarder naarmate de tijd verstreek. Ik besloot eindelijk uit te zoeken wat het verschil tussen ons was. Hier hoorde ik voor het eerst het woord dat ik nu herken als een deel van wie ik ben: psychopathie.

Mythen hebben tijd nodig om te verdwijnen, maar de clinicus wie mij dit nieuws bracht, was voorbereid. Hij was in staat om de verschillen te beschrijven tussen wat wordt aangenomen over psychopathie en wat psychopathie eigenlijk is. In een enkel moment vestigde het begrip zich in die psychopathie en was het verschil tussen mij en de wereld. Het was volkomen logisch, en op de typisch psychopathische manier bewaarde ik het weg en ging verder met mijn dag.

Psychopaten missen misschien fundamentele ervaringen die de meeste mensen delen, maar dat zegt niets over de persoon met het. Hoe iemand zich gedraagt, hoe hij de wereld om hem heen behandelt - dat zou zijn waarde moeten bepalen. Niet zoals hun hersenen waren bedraad.

Psychopathie is zeldzaam, het wordt verkeerd begrepen en degenen die ermee geboren zijn, worden gedemoniseerd omdat ze bestaan. Het zou veel beter worden begrepen als de wolk van verkeerde informatie zou worden opgeheven, en degenen die inderdaad psychopaten zijn, zouden zoveel kunnen zeggen zonder zich zorgen te maken over oordeel of erger. Er zouden studies worden gedaan naar psychopathie in de echte wereld, niet beperkt tot gevangenissen, en de sluier van angst zou eindelijk kunnen worden verdreven. Psychopaten zijn je vrienden, je buren, mogelijk je familie. Psychopathisch zijn doet daar niets aan - en het kan alleen veranderen hoe je ze ziet als je het toelaat.

hoe denkt een narcist?