De geschiedenis van onmenselijke geestelijke gezondheidsbehandelingen

lobotomie hersendiagram

Geestelijke gezondheidszorg is tegenwoordig geen wandeling in het park - van verzekeringsmaatschappijen die dekking ontkennen, tot een blijvend stigma, tot het feit dat de meest ernstig geesteszieken onder ons op straat gaan of naar de gevangenis worden gedegradeerd. Het is een understatement om te zeggen dat er nog werk aan de winkel is. Toch herinnert de onmenselijke geschiedenis van behandelingen in de geestelijke gezondheidszorg ons eraan hoe ver we al zijn gekomen.





Gestichten

Hoewel angstaanjagende remedies voor geestelijke gezondheid terug te voeren zijn op de prehistorie, is het de dageraad van het asieltijdperk in het midden van de 18e eeuw dat een periode markeert van enkele van de meest onmenselijke behandelingen voor geestelijke gezondheid. Dit is het moment waarop gestichten zelf beruchte magazijnen werden voor geesteszieken.

'Het doel van de eerste psychiatrische instellingen was noch behandeling, noch genezing, maar eerder de gedwongen afzondering van gevangenen van de samenleving', schrijft Jeffrey A. Lieberman in Shrinks: The Untold Story of Psychiatry . 'De geesteszieken werden beschouwd als sociale afwijkingen of morele buitenbeentjes die een goddelijke straf ondergingen voor een onvergeeflijke overtreding.'





Journaliste Nellie Bly legde de sfeer van het asiel uit de eerste hand vast toen ze in 1887 undercover ging op het Blackwell Island Insane Asylum in New York. Niet alleen werd Bly gepleegd zonder veel onderzoek om haar gezond verstand vast te stellen, maar de omstandigheden waren hard, wreed en onmenselijk.

'Voor het huilen sloegen de verpleegsters me met een bezemsteel en sprongen op me', beschreef een patiënt Blijven . “Toen bonden ze mijn handen en voeten vast en gooiden een laken over mijn hoofd, draaiden het stevig om mijn keel, zodat ik niet kon gillen, en zetten me zo in een badkuip gevuld met koud water. Ze hielden me vast totdat ik alle hoop opgaf en zinloos werd. '



Hydrotherapie bleek een populaire techniek te zijn. Warm, of vaker koud water, zou de opwinding verminderen, vooral voor mensen met manische episodes. Mensen werden óf uren achtereen in een bad ondergedompeld, gemummificeerd in een ingepakt ‘pakje’ of in douches besproeid met een stortvloed van schrikbarend koud water.

Gesticht was ook sterk afhankelijk van mechanische beperkingen, met behulp van rechte jassen, handboeien, vesten en leren polsbandjes, soms uren of dagen achtereen. Artsen beweerden dat dwangmaatregelen de patiënten veilig hielden, maar naarmate de gestichten volliepen, was het gebruik van fysieke dwangmaatregelen meer een middel om overvolle instellingen te controleren.

Tegelijkertijd waren gestichten in opkomst, net als de psychiatrie, een jonge tak van de medische professie die erop uit was te bewijzen dat ze in staat waren om te behandelen in plaats van simpelweg zieken te beheren. Gestichten dienden als het perfecte laboratorium voor psychiatrische behandelingen.

Vroege psychiatrische behandelingen

Hoewel Benjamin Rush, beschouwd als de vader van de Amerikaanse psychiatrie, de eerste was die de theorie liet varen dat bezetenheid door demonen krankzinnigheid veroorzaakte, weerhield dit hem er niet van om oude 'humorale behandelingen' toe te passen op asielpatiënten om hun geest te genezen. In plaats van demonen uit te laten, zoals de behandeling oorspronkelijk bedoeld was, dacht hij dat de lichaamsvloeistoffen uit balans waren. Als zodanig 'zuiverde hij, blaasde, braakte en bloedde zijn patiënten', schrijft Mary de Young in Madness: een Amerikaanse geschiedenis van psychische aandoeningen en de behandeling ervan .

Evenzo dacht Henry Cotton - hoofdinspecteur van het Trenton State Hospital in New Jersey van 1907 tot 1930 - dat geïnfecteerde delen van het lichaam tot psychische aandoeningen leidden. Hij concentreerde zich op het trekken van rottende tanden, waarvan hij dacht dat het waanzinnige infecties veroorzaakte. Toen dat niet werkte, vermoedelijk omdat er nog steeds besmet speeksel in het lichaam kwam, begon Cotton ook amandelen te verwijderen.

waarom sociale media slecht zijn voor de geestelijke gezondheid

En toen ging hij nog een stap verder en verwijderde hij delen van de magen, dunne darm, appendixen, galblaas, schildklier en vooral delen van de dikke darm - elke plek waar men dacht dat een infectie kon blijven hangen. Het is niet verwonderlijk dat dit geen betrouwbare remedie bleek te zijn en dat het een hoog sterftecijfer met zich meebracht.

Geïnspireerd door de ontdekking dat hoge koorts de symptomen van gevorderde syfilis hielp stoppen, experimenteerde Julius Wagner-Jauregg met het opwekken van koorts bij mensen met schizofrenie door ze te injecteren met malaria-geïnfecteerd bloed. Deze populaire methode leverde Wagner-Jauregg zelfs de 1927 Nobelprijs in Fysiologie of Geneeskunde, de allereerste uitgereikt op het gebied van psychiatrie.

Net als Cotton's techniek voor het verwijderen van lichaamsdelen, hadden malaria-geïnduceerde koorts een hoog sterftecijfer: 'Ongeveer 15 procent van de patiënten die werden behandeld met de koortskuur van Wagner-Juaregg, stierf door de procedure', schrijft Lieberman.

Schoktherapieën

Tegen die tijd was de professionele gemeenschap echter klaar om over te gaan naar de volgende rage - insulineschoktherapie.

Insuline shocktherapie, naar de Verenigde Staten gebracht door Manfred Sakel, een Duitse neuroloog, injecteerde hoge niveaus van insuline bij patiënten om convulsies en coma te veroorzaken. Na enkele uren zouden de levende doden uit de coma worden opgewekt, en dacht dat ze genezen waren van hun waanzin.

Dit proces zou maandenlang dagelijks worden herhaald, waarbij artsen volgens Lieberman soms wel 50 tot 60 behandelingen per patiënt toedienden. De procedure was echter duidelijk riskant en veroorzaakte geheugenverlies. Niettemin bleek de behandeling populair op basis van een twijfelachtig slagingspercentage.

'Volgens een onderzoek van de Amerikaanse volksgezondheid in 1941 gebruikte 72 procent van de 305 openbare en particuliere instellingen van het land insuline-comatherapie, niet alleen voor schizofrenie, maar ook voor andere vormen van waanzin', schrijft de Young.

Er moest nog een shocktherapie komen. Metrazol-shocktherapie werkte, net als insuline, vanuit de verkeerde premisse dat epilepsie en schizofrenie niet tegelijkertijd konden bestaan. De sleutel? Epileptische aanvallen. Laszlo von Meduna, een Hongaarse arts, ontdekte dat het medicijn metrazol epileptische aanvallen bij patiënten kan veroorzaken, waardoor hun hersenen door een psychische aandoening worden geschokt. Het bleek ook fysiek een schok te zijn.

'Metrazol veroorzaakte ook bonkende stuiptrekkingen die zo gewelddadig waren dat ze letterlijk slopend konden worden', schrijft Lieberman. 'In 1939 bleek uit een röntgenonderzoek aan het New York State Psychiatric Institute dat 43 procent van de patiënten die een metrazol-convulsietherapie ondergingen, wervelfracturen kreeg.'

'Je wordt opgeblazen en raakt bewusteloos, alsof er iets aan de kook komt', beschreef een patiënt van de behandeling. 'Ik voelde me elke keer dat ik dat opnam alsof ik dood zou gaan.'

wat is het verschil tussen phycologist en physiatrist?

Naast de angstaanjagende ervaring, veroorzaakte metrazol-shocktherapie ook retrograde amnesie. Gelukkig heeft de Federal Drug Administration de goedkeuring van metrazol in 1982 ingetrokken, en deze behandelmethode voor schizofrenie en depressie verdween in de jaren vijftig dankzij elektroconvulsieve shocktherapie.

Elektroconvulsieve shocktherapie

Buzz box, shock factory, power cocktail, stun shop, de penicilline van de psychiatrie. Een van de meest beruchte behandelingen voor psychische aandoeningen omvat elektroconvulsieve shocktherapie . Soorten niet-convulsieve elektrische schoktherapie kunnen al in de 1e eeuw na Christus worden getraceerd, toen, volgens de Young, “de malaise en hoofdpijn van de Romeinse keizer Claudius werden behandeld door de toepassing van een torpedovis - beter bekend als een elektrische straal - op zijn voorhoofd. ' Maar hun hoogtepunt bij het behandelen van psychische aandoeningen begon in 1938.

ECT bracht minder risico op fracturen met zich mee dan metrazol-shocktherapie, en met het gebruik van anesthetica en spierverslappers in latere jaren werd het fractuurpercentage verwaarloosbaar. Het was echter niet zonder bijwerkingen, waaronder geheugenverlies en verhoogde suïcidale neigingen. Ernest Hemingway stierf bijvoorbeeld door zelfmoord kort na een ECT-behandeling.

'ECT was een welkome vervanging voor metrazoltherapie', schrijft Lieberman. “Vooral depressieve patiënten vertoonden vaak al na een paar sessies een dramatische verbetering van hun gemoedstoestand, en hoewel er nog enkele bijwerkingen waren bij ECT, waren ze niets vergeleken met de ontmoedigende risico's van comatherapie, malaria-therapie of lobotomieën. Het was echt een wonderbehandeling. '

Lobotomieën

Rond dezelfde tijd voerden overzeese doktoren de eerste lobotomieën uit. De praktijk werd naar de Verenigde Staten gebracht dankzij Walter Freeman, die halverwege de jaren veertig begon te experimenteren met lobotomieën, waarvoor schadelijke neurale verbindingen in het gebied van de prefrontale cortex van de hersenen nodig waren, waarvan wordt aangenomen dat ze psychische aandoeningen veroorzaken.

'Het gedrag dat [doktoren] probeerden te herstellen, dachten ze, was vastgelegd in neurologische verbindingen', vertelde Barron Lerner, een medisch historicus en professor aan het NYU Langone Medical Center in New York. WordsSideKick.com . 'Het idee was dat als je die verbindingen zou kunnen beschadigen, je het slechte gedrag zou kunnen stoppen.'

Het probleem was dat lobotomieën niet alleen slecht gedrag stopten. Ze beschadigden de herinneringen en persoonlijkheden van mensen, wat zelfs Freeman toegaf: 'Elke patiënt verliest waarschijnlijk iets door deze operatie, een beetje spontaniteit, een beetje sprankeling, een vleugje persoonlijkheid.'

hoe om te gaan met het verlies van een hond

Volgens De Young waren, ondanks de bijwerkingen, tegen de tijd dat Freeman in 1972 stierf, ongeveer 50.000 lobotomieën uitgevoerd bij Amerikaanse patiënten, meestal in gestichten. In de jaren zeventig werden er echter minder dan 350 lobotomieën per jaar uitgevoerd. Medicatie domineerde toen de geestelijke gezondheidszorg.

Psychiatrische medicatie

Al in het midden van de 19e eeuw werden medicijnen gebruikt bij de behandeling van geesteszieken. Hun doel was toen om patiënten te kalmeren om overvolle gestichten beter beheersbaar te houden, een soort chemische beperking om de fysieke beperkingen van vroegere jaren te vervangen.

Artsen dienden medicijnen toe zoals opium en morfine, die beide bijwerkingen en het risico op verslaving met zich meebrachten. Giftig kwik werd gebruikt om manie te beheersen. Barbituraten brengen patiënten in een diepe slaap met de gedachte om hun waanzin te verbeteren. Chloorhydraat werd in de jaren vijftig van de vorige eeuw gebruikt, maar net als de medicijnen ervoor had het bijwerkingen, waaronder psychotische episodes.

En toen kwam Thorazine, de medische doorbraak waar psychiaters al die jaren naar op zoek waren. Hoewel het niet perfect was, bleek het veel veiliger en effectiever bij de behandeling van ernstige psychische aandoeningen. Het gebruik ervan, samen met andere medicijnen die snel volgden, zoals Risperdal, Zyprexa, Abilify en Seroquel, markeerde het begin van een grote verandering voor psychiatrische patiënten.

In 1955, het jaar waarin het eerste effectieve antipsychoticum werd geïntroduceerd, waren er meer dan 500.000 patiënten in gestichten. In 1994 was dat aantal gedaald tot iets meer dan 70.000. Vanaf de jaren zestig werden instellingen geleidelijk gesloten en werd de zorg voor psychische aandoeningen grotendeels overgedragen aan onafhankelijke gemeenschapscentra naarmate de behandelingen zowel verfijnder als menselijker werden.

Hoewel deze veranderingen en moderne zorg hun eigen uitdagingen met zich meebrengen, heeft de behandeling van geestelijke gezondheid in 250 jaar een lange weg afgelegd. Geesteszieken hoeven niet langer bang te zijn voor het leven in onmenselijke gestichten, het ondergaan van experimentele shockbehandelingen of het ondergaan van gevaarlijke operaties zonder toestemming. Behandeling voor geestelijke gezondheid kan nog steeds gepaard gaan met een stigma, maar er is veel hoop voor de toekomst.